Coś dla duszy… a co? Spokój, zabawa, przyjaźń, integracja, widoooookiiii, piękne widoki ukochanych Tatr!!!
Dla ciała… hmm? No bo przecież ruch to zdrowie, nasze ciało kocha gdy je rozpieszczamy zdrowo się ruszając i dając mu porządną dawkę energii, gdy dotleniamy nasze płuca napełniając je świeżym, górskim powietrzem… ehhh długo by tak można….
Wreszcie spadł śnieg a w Tatrach bajecznie, biało ale i bardziej niebezpiecznie, z tego ostatniego względu proponuję trekking po cudnie ośnieżonych Czerwonych Wierchach. W zależności od prognoz dokładną trasę ustalę bliżej terminu wyjazdu. Co wiadomo?… Jak zwykle chcemy by kazdy miał możliwość wejścia na szczyt(y) więc trasy nie będą zbyt trudne, oczywiste jest, że jak zawsze silniejsi pomagają słabszym i wspieramy się wzajemnie.
Wiemy już też co zabieramy ze sobą na górskie, zimowe wędrówki:
-Ciepłe, nieprzemakalne buty, ubrania, plecak
-śpiwór, termos, raki, czekan, czołówka, mapa, kompas etc
Wyjazd w piątek po pracy, powrót w niedzielę
Plan mieliśmy „napięty aczkolwiek nie sztywny” :P. (To takie moje i Krzyśka hasło) …
A tak poważnie… nie da się założyć planu idąc zimą w Tatry, nie znając całej ekipy, nie wiedząc jaka mają kondycję i jakie umiejętności oraz oczywiście nie wiedząc jaka nas czeka pogoda bo jak wiadomo w górach zmienia się ona jak w kalejdoskopie. Wiedzieliśmy jedno, że jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli to w sobotę wejdziemy na Starorobociański Wierch (2176m) a w niedzielę chcieliśmy wejść na Czerwone Wierchy. Plan jednak nie wypalił (a raczej nie był sztywny 😀 ). W sobotę na Starorobociańskim był dość silny halny, podmuchy w porywach nawet do 90km/h, wiedzieliśmy ze to niestety przyniesie nam gorszą pogodę kolejnego dnia. Niedziela przywitała nas już spokojna ale deszczowa, plany zostały zmieniony bardzo szybko. W sumie w Tatrach jeszcze nie eksplorowałam jaskiń! Jaskinie? Przecież ja ich nie lubię, boję się, mam klaustrofobię! Hmm, w zasadzie kiedyś pokonałam lęk przed windą to i może pokonam lęk ciasnych przestrzeni? Udało się! było cudownie, z dużymi plecakami w malutkich, ciasnych i niskich przejściach Jaskini Mylnej było fantastycznie ale i dosyć ciężko. W trudniejszych momentach kiedy już my (dziewczyny) miałyśmy serdecznie dość, postanowiłyśmy śpiewać… kołysankę 😀 Tak, dobrze napisałam, kołysankę, to nam pomagało i wyciszało EMOCJE 😛
Plan miałyśmy jeden, „zatłuc” tego, który tę jaskinię wymyślił…
Hmm, Bartek, Maciek? W zasadzie koniec końcem ktoś doszedł do wniosku, że przecież tam był jakiś organizator, kurde a w zasadzie organizatorka, ooo shit chyba chodziło o mnie ? 😀 Tak czy siak obyło się bez morderstw a wycieczkę uznano, za wyjątkową atrakcję, też dobrze bo wtedy już bym tu nic naskrobać nie mogła 🙂
Cudowny weekend, wspaniali, nieeee to za mało – fantastyczni ludzie!
Fantastyczna atmosfera, fantastyczne góry i fantastyczna jaskinia! Yyyy i ja to powiedziałam? 🙂
Taaaak, tak właśnie było! Ogromnie dziękuję tym, co byli i tym którzy nam kibicowali, kolejny raz potwierdzam że kocham góry i kocham moje „Owieczki”
Aneta
