Kategorie
Blog

Przyspieszamy kroku- El Calafate, El Chalten i Perito Moreno, czyli park Los Glaciares

Po wyjątkowo komfortowej podróży dotarliśmy do Rio Gallegos i stamtąd do El Calafate. Miejsce bardzo turystyczne, baza wypadowa do El Chalten.
Podczas niekończących się podróży oglądamy zmieniający się krajobraz. Jak dotrzecie do Patagonii, sami się przekonacie, że wszystko wygląda tu inaczej. Jest prawie pustynnie, z niewielkimi suchymi krzaczkami pojawiającymi się to tu, to tam. W tle majaczą Andy. Po niekończących się równinach snują się setki lamowatych guanako i strusiowatych nandu. Kości tych, którym nie dane było ujrzeć jutra bieleją w palącym słońcu. 
W El Calafate spędzamy jedynie 2h (wrócimy tu za 2 dni) i przesiadamy się do El Chalten.
Towarzystwo również się zmienia – miejsce bogatych turystów (głównie Niemców) z walizkami na kółkach zajmują bardziej bądź mniej zamożni trekkingowcy. Jedni wynajmują hotele i przechadzają się podziwiając widoki, drudzy rozbijają się po kampingach, sami gotują i niewiele korzystają z „dobrodziejstw” samego El Chalten.
Od razu po wyjściu z autobusu uderza nas piorunujący widok – małe miasteczko z głównie drewnianymi zabudowaniami u podnóża ogromnego królewskiego Fitz Roya wraz z otaczającym go orszakiem mniejszych szczytów i schodzących do jezior lodowców. Jeżeli nie wyobrażacie sobie, jak wygląda kolor mleczno – błękitny, musicie choć raz tu być. Rozległe jeziora i pieniące się wściekle rzeki, wszystkie pochodzenia lodowcowego, mają tu właśnie taką barwę. Wszystko, co płynie, nadaje się do picia, a woda nabrana do butelki, pomimo że ujarzmiona, nadal zachowuje swój niezwykły odcień mlecznego błękitu. Jest diabelnie zimna i niebiańsko pyszna.

Na dwa przewidziane tu noclegi wybieramy kwitnący wiosną niewielki kamping. I juz pierwszego dnia wiemy, że popełniliśmy błąd. Słuchając rad i czytając informacji o parku narodowym Los Glaciares zaplanowaliśmy, że spędzimy tu 1 pełny dzień. Będziemy trekkingować po parku, aż dotrzemy do obranych przez nas punktów widokowych. Nie popełnijcie tego błędu co my – park Los Glaciares jest tak urokliwy, że poświęcenie mu tylko tyle czasu to obraza majestatu. 
Aby obejrzeć wszystkie 3 najważniejsze punkty (Laguna Torre, Laguna de los Tres, Paso del Cuadrado) warto tu być na 3 noce. Najlepiej z własnym namiotem i wszelkimi precjozjami outdoorowymi wyjść do parku i nocować na wyznaczonych darmowych miejscach biwakowych.

Dzięki temu w czasie 3 dni będziecie mieli okazję podziwiać Fitz Roya z bardzo bliska i do woli raczyć się wodą z lodowca (za którą, swoją drogą, bogacze płacą krocie).
Widząc nasz błąd organizacyjny zdecydowaliśmy, że w nasz jedyny pełny dzień pozbędziemy się wszystkich nagromadzonych sił i zobaczymy wszystko. Kto wie, czy kiedykolwiek będzie nam dane być tu jeszcze raz – trzeba się napatrzeć. 
Wyprawę, na szczęście mało obciążeni,  zaczynamy przed 0800. Nasz pierwszy cel – Laguna de los Tres, czyli same podróże Fitz Roya wraz z błękitnym jeziorem. Punkt osiągamy po 1200 – ostatni kilometr prawie czołgamy się na czworakach w korytarzach między głazami. Widok na końcu rekompensuje wszystkie niewygody. Po chwili wypoczynku w słońcu rozpoczyna się pogoda patagońska. Masz wrażenie, że chce strącić cię do jednej z licznych przepaści. Schodzimy ta samą drogą i jesteśmy już porządnie wyczerpani. Na nasz drugi punkt – Laguna Torre docieramy pod wieczór, po drodze mijając dzikie kampingi. Ostatnie kilomery do celu pokonujemy znowu praktycznie się czołgając, tym razem jednak z powodu warunków pogodowych. Wiatr wieje z taką siłą, że miota tobą na wszelkie strony a na dodatek rozpoczyna się kąsający deszcz. Powtórnie jednak, pomimo anomalii pogodowych, przekonujemy się, że warto. Gigantyczny lodowiec schodzi do dołu, a jego jęzor kończy się jeziorem pełnym lodowych odlamków. Tu możemy próbować wody lodowcowej w wersji instant,  czyli jeszcze przed rozmrożeniem, w formie stałej (co też ochoczo wykonujemy).
To był trudny dzień – ponad 30 km po różnych przewyższeniach (max 400 m w górę na odległości 1 km) i 13 godzin trekkingu w szybkim tempie, aby zdarzyć. 
Pisząc ten tekst mam przed sobą niezwykły widok. Musze cały czas przerywać, żeby obserwować. Na wprost mnie, jakieś 200m jeden z największych lodowców świata – Perito Moreno. Cały czas musze zerkać w jego stronę, gdyż nigdy nie wiadomo, kiedy kolejna bryła oderwana od całości z hukiem runie w dół, do wody. Perito Moreno trzeszczy, wybucha i jęczy cały czas, jednak widowiskowe skoki brył do wody zdarzają się rzadziej. I zwykle, odwieczną zasadą złośliwości, zawsze wtedy, gdy odwrócisz wzrok. W momencie, gdy Rafał po godzinnym wpatrywaniu się w lodowiec odkładał aparat do plecaka, z Perito Moreno ospadł „kawałek” wielkości 11 – piętrowego budynku i spektakularnie 

rozbił się o taflę wody. Fakt uwieczniony jedynie w naszych głowach. 

Dobre ciekawodtki cieszą:
 
– Nie będę przytłaczać Was, drodzy czytelnicy, liczbami dotyczącymi lodowca Perito Moreno. Dla mnie najciwkawszym jest fakt, że lodowiec ten jest chyba jedynym na świecie, który ma złość globalnemu ociepleniu rośnie – ok 0,5 m na rok. 

– Wschodnia część Argentyny, z miastem Bariloche na czele, to miejsce tłumnie odwiedzane przez Niemców. Podobno samo Bariloche wygląda w niektórych miejscach, jak wypisz wymaluj miasto naszych zachodnich sąsiadów.                                      

– Kolejna ciekawostka o politycznych korzeniach. Niedaleko wschodniego wybrzeża Argentyny, prawie na samym południu kontynentu leżą Falklandy (Malwiny), które należą do Wielkiej Brytanii. Cała Argentyna jest bardzo niezadowolona z tego faktu, dlatego też szczególnie tu, w Patagonii i na Ziemi Ognistej nie lubi się Brytyjczyków. Byliśmy świadkami, jak w Rio Gallegos, na dworcu autobusowym policja zarządała od starszych państwa paszportów. Okazało się, że to Anglicy, którzy do tego jeszcze nie znają ana słowa po hiszpańsku. Starszy pan, dosyć obraźliwym gestem machał portfelem przed twarzą policjanta, krzycząc „I will pay you” („mogę ci zapłacić”). Policja zawinęła ich do samochodu i odjechali. Wielkiego problemu z tego nie było, ponieważ po pół godzinie zostali odstawieni na poprzednie miejsce, jednak przez całe zajście pewnie musieli najeść się trochę strachu.

– W Patagonii widzimy przeważającą liczne jednego gatunku katłowarego drzewa. Jego cechą charakterystyczną są niezwykle małe liście (w pełni wyrośnięte, nie młode). Jego drobny rozmiar pozwala drzewu przetrwać dzalejące tu wiatry, gdyż zmniejsza powierzchnię, która jest barierą dla wiatru. 

– Krzyż Południa. Nareszcie widzimy go w pełni, i udaje nam się w miarę zdjęcie. To najważniejszy gwiazdozbiót nieba półkuli południowej. Tak istotny, że widnieje na flagach wielu państw (na zdjęciu Australia).

– Po drodze do Laguna Torres mijamy dwa jeziora o niesamowitym zielonym kolorze. Woda okazuje się płytka a swój kolor zawdzięcza małym roślinom porastającym żwirowe dno.

Po ostatnich przeżyciach następnym naszym celem będzie przekroczenie granicy i postawienie stopy w Chile. Mamy drobne problemy techniczne, gdyż założona przez nas marszruta może ulec zmianie, jednak i z tym musimy sobie poradzić. Czas zostawić juz Perito Moreno i zagłębić się w jeszcze dzikszą Patagonię.

No koniec tradycyjna porcja Dobrych Rad Wujka Rafała:

– Ze względu na szalejące tu podmuchy, postaraj się zabezpieczyć mld rzeczy oraz ręczniki do suszenia przed porwaniem przez wiatr. Od dziś, po kąpieli wycierać się będę podkoszulkiem.       

– Jeśli jesteś w restauracji,  w której podają grilowaną baraninę, zamów porcję dla jednej osoby na każdą dwójkę. Porcja spokojnie wystarcza. Chyba że idziesz na obiad z pumą, wtedy jedzenia jest akurat. My we dwójkę nie daliśmy rady, reszta zostawiona na jutro.