Tag: Fundacja 4 Kontynenty

Fiku Miku Po Bałtyku czyli Porta Sailing Team. Nie było łatwo zorganizować tegoroczną majówkę. Wszystkie założenia bardzo szybko musiały się zmienić. Zamknięte granice, brak możliwości przemieszczania się i spotkań spowodowały przełożenie majówki na bardziej optymistyczny moment. Warto było jednak poczekać z realizacją żeglarskiego wydarzenia. Jeden telefon od armatora uruchomił pozytywny ciąg kolejnych zdarzeń. Zaledwie tydzień przed majówką, z powodu cofnięcia urlopu, jednej ekipie został wycofany czwarty jacht. 18 lipca spotkaliśmy się w marinie miejskiej w Gdyni gdzie oczekiwały na nas jachty. Z sześciu jachtów, które miały wyruszyć pozostały tylko trzy. Zadacie sobie pytanie dlaczego tak się stało? Przyjmijmy wariant, że każdy już miał zaplanowane coś innego…. Trzy jachty i 23 uśmiechnięte buzie wieczorem 18 lipca wyruszyły do Łeby. Początkowo na katarynie, aż w końcu dostaliśmy korzystny wiatr, który zagonił nas do Łeby. Popołudnie spędziliśmy na mieście, a wieczorem tradycyjnie na plaży przy ognisku.

20 lipca Neptun jednak zaplanował dla nas dość nieciekawą pogodę i plan porannego wyjścia na Bornholm musieliśmy trochę odłożyć. Północno zachodni wiatr tężał na sile, fale się wzmagały z każdą minutą. Na horyzoncie ciemne chmury z frontami burzowymi nie napawały optymizmem. Po kilku godzinnej żegludze w kierunku Bornholmu zmieniamy kierunek na Darłówko gdzie chcieliśmy się schronić przed nadchodzącym armagedonem, a zarazem utrzymać dobra pozycję startową aby dopłynąć do Nexo. Jednak i ta sztuka nam się nie udała wiatr jeszcze mocniej odkręcił i wzrastał z każdą chwilą. Załogi już mocno blade w objęciach Neptuna, przed nami 20 mil do Darłówka. Kolejna zmiana planów, zwrot przez rufę i spokojnym bagsztagiem udajemy się do Ustki, która była najbliższym portem w zasięgu 1 h żeglugi.

Nie byliśmy jednak jedynymi jachtami, które zmieniły swój plan rejsu. Za nami jeszcze kilka jachtów zmierzało do Ustki. W Ustce spędzamy dość spokojne popołudnie niestety wpadające fale do portu spowodowały, że musieliśmy poszukać innego bezpieczniejszego miejsca. Jachtami wywijało we wszystkie strony pogoda dość szybko się pogarszała. W marinie Ustka na próżno szukać schronienia bo go tam nie znajdziecie. Pomimo, że jest tam 70 miejsc dla jachtów wszystkie są zajęte przez lokalnych żeglarzy. Schronienie znalazło się dla nas przed budynkiem Giełdy Rybnej w Ustce. Oczywiście tam też nami falowało ale już było dużo spokojniej. Miejsce to znajduje się tuż przed mostem po prawej stronie portu. Uprzejmy pan podłączył nam prąd, spisał stan liczników, postój był całkowicie za darmo. Jedynym mankamentem jest brak toalety i wody oraz długa przeprawa do miasta. Droga do miasta prowadzi przez kładkę, która dla pieszych jest otwarta przez 20 minut po pełnej godzinie.

21 lipca rankiem sprawdzamy warunki meteo, które miały się polepszyć. Udajemy się na główki portu w Ustce i jak się okazuje nie można było nawet przejść falochronu. Piasek z plaży fruwał po naszych twarzach niczym pilling. Wpadające fale w główki portu przelewały się jedna za drugą. W takich warunkach nie dało się wyjść. Statek Dragon pływający z turystami tez został przeprowadzony w głąb portu. Tego dnia na falochron wykonaliśmy jeszcze kilka wycieczek i za każdym razem Neptun groził paluszkiem.

22 lipca meteo w końcu się poprawia. Opuszczamy Ustkę 15.20, oddajemy cumy, ustawiamy się w kolejce jacht za jachtem zachowując spore odległości. Kapitanat portu Ustka pozwala naszym jachtom wyjść w morze informując o panujących warunkach. Co jakiś czas wpadała do portu większa fala, silniki działały na sporych obrotach. Załoga była w gotowości do postawienia żagli. Wyskakiwaliśmy jeden po drugim z portu, po minięciu główek każdy jacht stawiał od razu żagle by jak najszybciej odejść od główek portu na pełne morze w kierunku północno wschodnim. Pewnie po internecie krążą fotki z naszego wyjścia gdyż sporo turystów zgromadziło się w główkach portu. Wiał soczysty zachodni wiatr, który pozwolił nam spokojnie płynąc do Władka. Nasze jachty na zrefowanych genuach pędziły od 7 do 9 knota. Był to czas kiedy załoga ćwiczyła jazdę „ślizgiem” na fali. Spokojna żegluga w fordewindzie praktycznie do samego Rozewia. Wiatr cichł, fala malała aż w końcu przed samym portem nastąpiła kompletna cisza. Nocą 23 lipca o godzinie 01.00 cumujemy we Władku na nasze głowy spada ciepły deszcz.

24 lipca żegluga w półwietrze w kierunku Helu sprawiała przyjemność, słońce świeciło, wiatr spokojnie wiał. Tuż przed samym cyplem rozpętał się chwilowy armagedon, przez który musieliśmy się mocno zrefować. Na nasze szczęście wiatr odkręcił na północ co pozwoliło nam bez halsowania dopłynąć do samego portu. Port Hel przywitał nas słoneczną spokojna pogodą. Była już godzina 19.00 więc na pokładzie trwały przygotowania do tradycyjnego spotkania w Kapitanie Morganie. Hel świeci pustkami nie ma tłumów jest cisza i spokój.

25 lipca 6.00 opuszczamy port kierując się do Gdyni. Udajemy się do portu macierzystego naszych jachtów. Wiatr prosto w nos zwiastował ostanie 12 nm na katarynie. Zdajemy jachty i wracamy do domu. Wielu z nas już przygotowuje się na kolejne rejsy w nowej rzeczywistości.

Hej me Bałtyckie Morze dlaczego tak mało osób w tym roku pływa? Dlaczego w portach zamarło życie? Czy tak ma wyglądać tegoroczna żegluga? Jest to smutny jednak realistyczny widok. Bardziej się cieszę, że udało się zorganizować zaległą majówkę Fiku Miku Po Bałtyku. Wymagało to sporego nakładu pracy, i czasu którego nie mam. Dziwi mnie jednak fakt, że żeglarze tak tłumnie opuścili Polskie Wybrzeże i jego porty. Unikają spotkań jednocześnie chodzą codziennie do pracy, przemieszczają się komunikacją miejską. Tylko wy to możecie zmienić. Pamiętajcie, że armatorzy i mariny na Was czekają bo dla nich to też jest trudny czas.

Dziękuję wszystkim osobom, które pomogły mi zrealizować Żeglarską Majówkę Fiku Miku Po Bałtyku – Porta Sailing Team. Naprawdę nie było łatwo…………..

Mariusz Noworól