O samym tranzycie niewiele można powiedzieć. Bagaże, o dziwo, doleciały na miejsce. My też. 12 godzin spędzonych na lotnisku w Toronto w większości przespaliśmy. My, znaczy ja, poniewaz Rafal nie potrafi spać w niewygodnych pozyciach.
Po tylu godzinach jazdy, gdy wysiedlismy u celu podróży, każde z nas miało ochotę ucałować meksykańską ziemię obiecaną na podobieństwo papieża.
Do Cancun przybywają tłumy. Codziennie, praktycznie bez przerwy, pasujące samoloty wyrzucają ze swych mechanicznych czeluści tysiące pragnących zażyć luksusu turystów. Odprawa na lotnisku trwa godzinami. Moczenie w niekończących się kolejkach, wraz z przedstawicielami chyba każdej nacji świata, można zamiast wzdychać i wołać o pomstę do nieba, zobaczyć przedsmak prawdziwego Meksyku. Bagaże porozrzucane po całym lotnisku. Szzekające chichuauy, które ktoś zabrał do bagażu podręcznego. Dzieci i turyści głaskający psa, który zamiast węszyć i szukać narkotyków, przmila się i domaga pieszczot. Błonie wszędobylskich żołnierzy spoczywają w pogotowiu na karabinach i pistoletach, a palce na wszelki wypadek na spustach. Być może, jak pisał pan Wojciech Cejrowski, to rzeczywiście tutaj zaczyna się wolność.
Tuż za bramkami zaczyna się prawdziwy Meksyk. Dopadają nas kolejni ludzie oferujący transport. Wszyscy chcą skupić naszą walutę po najlepszej cenie. Uciekamy od tego kupując bilet na autobus. Aby dostać się do naszego hostelu przechodzimy przez dużą część miasta. Ludzie trochę boją się bezprawia. Okna tradycyjne kraty, po zmroku mało kto wychodzi. Kierując się radami Wenezuelczyka Eda, który rok temu gościł nas w Buenos Aires, staramy się chodzić środkiem ulicy, aby nie być wciągniętym w zaułki. Masz hotel to bardzo przyjemne miejsce. Mam własny pokój, co prawda bez okien, ale za to z otworem w ścianie, z którego wieje nam zimne powietrze z klimatyzacji. A jest co chłodzić – temperatura około 30 stopni z wilgotnością powietrza na totalnie tropikalnym poziomie.
Decydujemy, że ostatnią rzeczą, jaką tego dnia zrobimy będzie zjedzenia czegoś meksykańskiego. Pobliska restauracja „Taco Rigo” totalnie nas zaskakuje. Miejsce pełne samych localsów. Niedawno minione święta zaskakują pozostałościami q postaci dużej instalacji szopki, tuż obok figurek ludzkiej wielkości, przedstawiających uśmiechnięte tortille z nadzieniem. Zostajemy ugoszczeni po królewsku. Jedzenie jest dokładnie takie jakiego oczekiwaliśmy. UNESCO się nie pomyliło w swoim osądzie. Jedzenie meksykańskie jest najlepsze na świecie. Do każdego zamówienia do woli możesz otrzymać placków tortilli, limonek oraz ostrych sosów. Już wiemy, że na pewno to nie schudniemy, bo boski Meksyk nam na to nie pozwoli. Na drugi dzień rozglądamy się po mieście. Cancun dzieli się na ogromną strefę hotelową, położoną wzdłuż całego wybrzeża oraz tak zwany Downtown, w którym obecnie przebywamy. Kto mieszka w strefach hotelowych – oczywiście głównie Amerykanie. Jak dowiadujemy się od przypadkowo spotkanych obywateli USA – z niektórych stanów leci się tu około godzinę, wiec przybywają do Cancun nawet na weekend. Downtown to w skrócie tereny lokalnych mieszkańców. Hostele, podobne do naszego, oferują tu bardziej odważnym noclegi za niewielką cenę. Jak to się dzieje, że Amerykanie są tutaj tak bardzo nielubiani? To bardzo proste – oprócz wyższości, która wiecznie towarzyszy mieszkańcom kraju Pana Donalda, nie znają oni magicznego słowa, a właściwie żadnych magicznych słówek. Mówię tu znowu o hiszpańskim. Uśmiech człowieka, który służy swój język z ust osoby zdecydowanie nietutejszej jest wart każdej godziny poświęconej na naukę. Zadowolenie a jednocześnie zdziwienie, jakie wywołujemy, robi nam tak na prawdę bardzo dużo roboty w postaci pomocy a czasem zniżek.
Gdy będziecie w Cancun, nawet zamieszkując w strefie hotelowej, zdecydujecie się na odwiedziny w slynnym „Mercado 28”. To miejsce, do którego udają się nawet Amerykanie, pomimo „ogromnych niebezpieczeństw”, które czekają ich poza hotel zone. Zobaczycie tu prawdziwe cuda. Moja uwielbiana talavera, czyli meksykańska ceramika, wala się w nieogranuczonych ilościach po straganach. Czaszki, kolorowy i chochoczący kult śmierci, jest dokładnie tak wspaniały, jakim go przedstawiają w prograch telewizyjnych. Nie – tutaj jest lepszy, ponieważ możesz go dotknąc, popić wodą ze świeżego młodego kokosa, wąchając feerię zapachów tłuszczu i towarzyszących mu składników. Prawdziwy Meksyk czeka na Was, jeżeli tylko pokonacie strach i opuście luksusową strefę hotelową.
Po wycieczce do Mercado 28 wsiadamy w autobus i przemieszczamy się na rekomendowaną plaże publiczną. Oczywiście jazda autobusem przebiega w podobnym beztroskim klimacie, co w Argentynie. Naraz potrafią jechać 3 pojazdy tej samej linii, żeby później przez długi czas nie było żadnego. W samym autobusie panuje tłok i musisz koniecznie trzymać się wszystkimi kończynami, żeby szaleńcza jazda nie miotała tobą po całym wnętrzu.
I wreszcie widzimy jeden z cudów świata – Morze Karaibskie. Tak błękitne i egzotyczne, jak żadne inne na świecie. Jego błękit w pełnym słońcu aż boli w oczy. Horyzont psują jednak strzeliste budowle molochów hotelowych. Temperatura wody nie przekracza temperatury Morza Adriatyckiego, jest więc zupełnie przyjemnie.
Po kilkugodzinnym odpoczynku na plaży i krótkich zakupach w markecie, kierujemy się do hostelu. Na naszym stole lądują tradycyjne produkty, których nie może zabraknąć w Meksyku. Tequila za cenę całych 12 zl za litr, najlepsze we wszechświecie mikro banany, opływające sokiem i słodyczą dojrzałe mango, bezcenne papryki jalapeno, nachosy i smażone świńskie skórki.
Zastanawiając się, co zrobić z resztą wieczora, poznajemy nowo przybyłych gości hotelowych. Para młodych meksykanów przyjechała tu ze stolicy, aby przez 3 dni nacieszyć się ciepłem i plaża. Ze względu na dziwne sytuacje, które miały miejsce z udziałem naszych nowych znajomych, ich imiona i wizerunki nie zostaną ujawnione. Wspólnie męczymy naszą butelkę tequili i proponujemy wyjście na tańce do słynnej w całej części downtown „mambo cafe”. L i C przyjechali tu samochodem i proponują przejazd do klubu. Gdy wsiadamy do auta, dziewczyna odnosi do pokoju nielegalnie posiadaną broń. „Tak na wszelki wypadek, gdyby po drodze kontrolowała nas policja”. Jesteśmy delikatnie zaskoczeni i próbujemy nie dać wykiełkować i urosnąć do rozmiarów baobaba zasianej w nas panice. Sam klub Mambo Cafe to jak dla mnie centrum nieco burżuazyjnej, ale wciąż widocznej kultury latynoskiej. Po raz kolejny mamy to szczęście, bo miejsce nie obfituje w turystów z całego świata, tylko gromadzi samych rdzennych mieszkańców. Mambo na żywo. Nie jesteśmy królami parkietu, z tańcem nie jesteśmy nawet za pan brat. Ale tutaj, pomimo braku umiejętności, zostaliśmy porwani przez magię chwili. Meksykanie świecą w tańcu nagością i bielą zębów wyszczerzonych w szczerym uśmiechu. Tutaj w dobrym takcie jest ubiór możliwie jak najbardziej skąpy i obcisły. Bez względu na figurę i płeć. Nasz kolega, L ma dla nas litość i wracamy do domu jedynie po 3 nad ranem. My jesteśmy martwi, oni lekko ubawieni. Oczywiście mamy szczęście – w drodze powrotnej zatrzymuje nas pickup policyjny. „Za co” – pomyśleliśmy. Okazało się, że nasz „conductore” nie zapiął pasów. Niestety przy dalszych oględzinach naszego towarzysza, okazuje się że jest pijany. Zaczyna robić się zamieszanie. K wciąż mówi „Ah ta policja”. W końcu L prosi nas o 100 pesos. Wraca do radiowozu rodem z amerykańskiego rancza i po chwili wracamy juz do domu. W drodze powrotnej panuje grobowa atmosfera. Wraz z Rafałem snujemy w pokoju historie o tym, jaką karę dostał L. Rano wszystko się wyjaśnia. Za dwa przewinienia, czyli prowadzenie pod wpływem oraz brak pasów kara wynosi 5000 peso, czyli równowartość 1000 zł. Oprócz tego 1 dzień w areszcie. Jednak L opowiada, że Meksyk to kraj bardzo skorumpowany. Nasze 100 peso spotyka swojego brata bliźniaka z portfela L i lądując w kieszeni policjanta załatwia sprawę. 5000 peso i dzień w areszcie albo 200 peso (40 zl) – co tu wybrać?
To tyle, jeśli chodzi o Cancun. Na drugi dzień, z głową jeszcze pełna trquili, odprowadzeni przez mądrych przyjaciół, wyruszamy w dalszą drogę. Do Cancun wrócimy za ponad miesiąc, na koniec naszej podróży. Ale tymczasem zagłębiamy się w Meksyk.
Drobne Ciekawostki Cieszą:
– Ciekawym zjawiskiem jest widoczny w wielu sytuacjach wpływ USA. Po raz pierwszy mamy możliwość zrobienia zakupów w słynnej na cały świat sieci sklepow Wallmart. Sklep trzyma ogromny poziom. Z myślą o ludziach niemówiących po hiszpańsku zatrudniany jest nawet specjalny pomocnik, który tłumaczy wszystko na angielski.
– Po kilkugodzinnym pobycie na plaży miejskiej pełnej lokalnych mieszkańców stwierdzić można, że mają oni duży respekt do wody. Nikt nie wchodzi głębiej poza obszar płytkiej wody, czyli około 20 metrów od brzegu. Dodatkowo meksykanie w wielu przypadkach nie potrafią po prostu pływać.
Dobre Rady Wujka Rafała:
– Jadąc do Kanady ubierz się schludnie, aby wyglądać, jak na europejczyka przystało. Ja niestety nie zastosowałem się do tej zasady, aby w Meksyku nie zwracać na siebie uwagi bogatym strojem. W związku z tym na odprawie zapytany zostałem, jaki zawód wykonuję i czy długo nam zamiar przebywać na terenie Kanady. Myślę, że uchodźcy miewają bardziej eleganckie stronę i tym samym mniej pytań związanych z planami zawodowymi w danym kraju.
– Władze USA ostrzegają przed opuszczaniem strefy hotelowej nocą. Być może będziesz dzięki temu bardziej bezpieczny. Jednak 100 % bezpieczeństwa nie będziesz miał nawet w domu, więc po co jechać na wakacje na drugi koniec świata, jeżeli zamierzasz siedzieć w hermetycznej strefie hotelowej. Wyjdź do ludzi, nawet jeśli nie znasz języka, twój szeroki uśmiech i szczery zachwyt zrobią za ciebie robotę.
– Nie bój się mówić po polsku, i tak nikt Cię nie zrozumie. W przeciwieństwie do obywateli USA, którym w szybkim tempie uświadomiliśmy, że rozumiemy co mówią na nasz i innych temat.
