Fundacja 4 Kontynenty
Facebook-f Twitter Instagram Youtube

Tag: Tatry

Kategorie
Trekking

57 Zjazd Klubu Góry-Szlaki na Wielkiej Fatrze.

Klubu Góry-Szlaki na Wielkiej Fatrze. i 4 Kontynenty

Już w piątkowe przedpołudnie w bazie noclegowej zagościła zjazdowa forpoczta w sporej liczbie kilkunastu osób. Wytęsknieni za górami – małymi grupkami – czym prędzej rzucili się na pobliskie wzniesienia, by eksplorować rejon Zvolena. Tym sposobem już w piątek idąc tamtejszymi ścieżkami najczęściej można było usłyszeć polską mowę 🙂

Ale nie ma się co dziwić: wiosna w rozkwicie i znakomita pogoda tłumaczą w pełni to zjawisko. Do wieczora dotarli wszyscy, którzy mieli dotrzeć, stopniowo powiększając grono urzędujących przy stołach zjazdowiczów. Noc już była głęboka, gdy ostatni zgasił światło 😉

Sobotni poranek z pięknym, bezchmurnym niemalże niebem zapowiadał podobną do piątku aurę, więc po parówkowym śniadaniu błyskawicznie ekipa się ogarnęła, by ruszyć ku górom i szlakom Wielkiej Fatry jeszcze przed wyznaczonym czasem startu, czyli 9.00. Plan obejmował centralny fragment głównej grani pasma z ploską i Borisovom. Dla niewyżytych była „opcja plus” z Ostredokiem i Kriżną. No to ruszylim w siną dal.

Fakt, iż pora była wczesnowiosenna potwierdzały zarówno kwitnące tu i ówdzie krokusy, jak i zalegające jeszcze miejscami płaty śniegu.Widoczność nam się trafiła znakomita, więc można było w pełni korzystać z walorów krajobrazowych, jakie oferuje Wielka Fatra. Toteż po dojściu na sedlo Ploskej wszyscy z przyjemnością ucięli sobie przerywnik widokowo – konsumpcyjny przed „atakiem szczytowym”.

Po zejściu z Ploski sporą przyjemnością były chwile relaksu przy Chacie pod Borisovom, skąd większość zjazdowiczów – choć na raty – wdrapała się jeszcze na Borisov po kolejną porcję estetycznych wrażeń. Kolejnym etapem był spacer niebieskim szlakiem pod Chyżky, gdzie jeszcze wielu skusiło się na popołudniowy „plażing”. Stamtąd już prowadził zejściowy szlak na Vysne Revuce, którym większość podążyła. Niewyżyci zaś pomknęli jeszcze dużą pętlą na Ostredok i Kriżną.

Niedziela z nieodmiennie piękną, słoneczną pogodą. Jako, że na niedzielę zaplanowałem opcję: „róbta co chceta”, to po pamiątkowej zbiorówce flagowej towarzystwo rozjechało się w różne strony. Moja grupka wylądowała po zachodniej stronie pasma, a konkretnie w Blatnicy. Tam ruszyliśmy na Ostrą, która pokazuje całkiem odmienne oblicze Wielkiej Fatry niż część wschodnia. Dla odmiany łagodnych, rozległych połonin mamy tu zalesiony i mocno skalisty teren. Widoki nie mniej smakowite.  Po zejściu ze szlaku jeszcze tradycyjny pożegnalny obiad i powrót do domu.

Grzegorz Grochowski 

Kategorie
Trekking

Niżne Tatry

Niżne Tatry

Sobotni poranek był mało zachęcający: zimno, chmurno i deszczowo. Ale postanowiliśmy zaryzykować i ruszyliśmy na szlak.

W planie było zdobycie Dumbiera od północnej strony, czyli najtrudniejszym wariantem: podejście na grań zielonym szlakiem z Lućków na Krupove sedlo. Dnem Sirokej Doliny szło się bardzo fajnie, ale na końcu drogi okazało się, że dalej szlak jest nieprzetarty. A śniegu po kolana……a nawet i inne organy 😉 No to trzeba byo rozpocząć zabawę w przecieranie. Na pocieszenie przetarło się też trochę nad głowami, przestało padać a momentami nawet słoneczko przygrzało. Pojawiły się więc i jakieś widoczki. Od wysokości 1600 npm zaczyna się już mocne przewyższenie, a na przeciwległym stoku widać było ślady niedawnej lawiny. Mieliśmy co prawda lawinową „jedynkę”, ale lepiej na zimne dmuchać. Najpierw więc omówiliśmy optymalny trawers na sedlo pod Krupovou holou, a potem spokojne człapanie z zachowaniem przepisowego odstępu 30m.

Na sedlu pod Krupovou Holou trzeba było w końcu zrobić pożytek z raków, bo tam śnieg był już mocno zmrożony i miejscami oblodzony. Dwoje ludzi nawet ujechało kilka metrów. Ale w końcu wszyscy szczęśliwie osiągnęli grań. Czas najwyższy, bo okno pogodowe zaczęło się przymykać. Zdążyliśmy jeszcze nacieszyć oczy samym Dumbierem i fragmentem grani głównej kumulacji Nizkych Tatier, ale po paru chwilach wszechświat objęła nieprzenikniona mgła. Z Krupovego sedla na Dumbier to już lajtowy spacerek na 20 minut, ale doskonały brak widoczności spowodował, że raptem troje desperatów postanowiło odwiedzić szczyt. Reszta ekipy zlała temat. Dalszy spacer granią główną na Chopoka odbywał się w niezmiennych warunkach. Chmura była tak gęsta, że nie było nawet kontaktu wzrokowego między słupkami. Mijając słupek trzeba było ładnych kilka metrów iść „na czuja” aż dopiero z chmurnych oparów wyłonił się następny słupek. I tak było aż do Chopoka. Tam schronisko i radość na myśl o obiedzie i piwku. A tu…….. W ubiegłym roku schronisko zostało zmodernizowane, głównie pod kątem narciarzy. Skutek: bufet zamykają po zamknięciu kolejki gondolowej, czyli o 16.00. Zabrakło nam 5 minut. ŁŁŁeeeeee……

Ostatnim etapem był zjazd z Chopoka na……”dupolotach”.

Bez stresu, bo po zamknięciu kolejki cała nartostrada była tylko dla nas Po fakcie wszyscy zgodnie orzekli, że to był absolutnie najfajniejszy etap naszej wycieczki. A wystarczyło zjechać ze 100-200m poniżej grani i wyszliśmy z chmury, więc jeszcze w promieniach zachodzącego słońca udało się jeszcze uchycić kilka widoczków.

Niedziela. Pogoda – a jakże: jak żyleta. Wrrrrr………

Poranny chillout na tarasie w promieniach słońca. Na zakończenie wycieczki było jeszcze pluskanie w basenie termalnym i wypasiony obiadek.

No i to by było na tyle w temacie.

Grzegorz Grochowski

Kategorie
Trekking

Joga w Tatrach

Joga w Tatrach

Wyjazd górsko-jogowy to specyficzny wyjazd, ciężko znaleźć grupę ludzi, która zarówno chodzi po górach jak i praktykuje jogę,jak więc to pogodzić?

Trzeba obmyślić taki plan by górołazom jak i joginom obie opcje spędzenia wspólnie weekendu przypadły do gustu. Ekipa jak zawsze była bardzo mieszana, a mimo to, wszystko co zaplanowane zostało zrealizowane, ba nawet sporo ponadto!

W piątek po przyjeździe do PTTK Hotel Górski Kalatówki mieliśmy wspólną „jogową” integrację, gdzie poznaliśmy się podczas jogowej zabawy. Sobotę zaczęliśmy od medytacji, technik oddechowym (pranayam) po czym praktyka bardziej dla ciała – asany. Ok godziny 13.30 wspólnie poszliśmy na spacer w kierunku Hali Kondratowej, gdzie w schronisku postanowiliśmy zjeść obiad, kilka foto ujęć na śniegu w pozycjach drzewa, tancerza, stania na głowie czy rękach, no i powrót na Kalatówki.

O 18.00 ponownie odbyła się praktyka asan, później kolacja, wieczorna zabawa w „wyścigi” 🙂 (kto był ten wie), 15 minutowa medytacja, a potem pogaduchy do późnego wieczora.

Niedzielny plan na rano równie jogowo jak w sobotę, medytacja, pranayamy i praktyka, wspólne śniadanko, obiad, mała sesja zdjęciowa na śniegu i wyruszyliśmy w stronę Kuźnic, a stamtąd dalej do domów.

Weekend pełen cudownych wrażeń, spędzania wspólnego czasu z fantastycznymi ludźmi przy czym trochę bardziej duchowo, niż wszystkie inne wyjazdy do tej pory. Były osoby, które nie praktykowały jogi wcześniej,  a jednak we wszystkich zajęciach intensywnie brały udział i świetnie się w nich odnalazły.

To był pierwszy lecz nie ostatni tego typu pomysł, jako że jest prośba o więcej to kolejny już jest w trakcie realizacji. Wszystkich serdecznie zapraszam 🙂

Aneta Matula
Kategorie
Trekking

Powitanie wiosny w Tatrach

Powitanie wiosny w Tatrach

Weekend 8-9 kwietnia przeszedł już do historii, historii która pewnie na długo zostanie w naszej pamięci i którą będziemy jeszcze niejednym znajomym opowiadać. Sobotni plan zdobycia Czerwonych Wierchów nie wypalił, dlaczego? Dlatego, że dla nas o wiele ważniejsze od tych szczytów w tym momencie było nasze bezpieczeństwo, zdrowie i życie. Niestety już w piątek przed wyjazdem sprawdzając warunki w naszych ukochanych Tatrach na stronie TOPR ogłoszono trzeci stopień zagrożenia lawinowego co jednoznacznie oznaczało, ze nigdzie w wyższe partie gór nie wyjdziemy.
Wiadomość taka nigdy nie jest dobra wiec się troszkę zezłościliśmy ale już po chwili pomyśleliśmy, ze i tak nie mamy na to wpływu i że przecież w tak kameralnej ekipie jaka była z nami zwyczajnie musi być super, bez względu na wszystko a przecież zostają jeszcze dolinki.

W sobotę zaraz po przyjeździe do Kuźnic i dojściu do Hotelu Górskiego Kalatówki postanowiliśmy wyruszyć by się nieco rozejrzeć, podreptaliśmy wesoło podziwiając przy tym piękną zimę jaką mieliśmy tej wiosny i dotarliśmy na Halę Kondratową a jako, ze prawie była godzina obiadowa weszliśmy do tamtejszego schroniska by coś ciepłego zjeść. Bardzo nas kusiło aby pójść w stronę Kopy Kondrackiej jednak rozsądek zwyciężył. Po  krótkiej rozmowie jaką odbyliśmy z ratownikiem TOPR-u który przedstawił trochę faktów na temat istniejących warunków oraz zdecydowanie odradzał pójście dalej niż na Halę Kondratową . Niestety nie wszystkim wystarczają takie zagrożenia jakie mieliśmy w ten weekend. Czasem ludzie myślą że mają kilka żyć albo wcale nie mają wiedzy na temat gór i wędrowania w zimowych warunkach, po weekendzie dochodziły stopniowo informacje o wypadkach jakie miały miejsca w tym czasie. Nie tracąc czasu przeprowadziliśmy szkolenie z nauki hamowania czekanem, dla kilku z Nas było to pierwsza okazja jak zaprzyjaźnić się z czekanem i poćwiczyć technikę hamowania.Wiosna, wiosna, wkoło dużo śniegu. Pod warstwą śnieżną około 10 cm zimowały rozkwitające krokusy.


W niedziele postanowiliśmy przynajmniej dotrzeć na Kasprowy Wierch i tam troszkę spędzić czasu, weszliśmy na przeciwległy dwutysięcznik (Beskid) na którego wejście akurat było zupełnie bezpieczne i przy fantastycznej, słonecznej pogodzie zrobiliśmy sobie mały relaks, widoki były fantastyczne, widoczność niesamowita, powietrze była tak przejrzyste jak mało kiedy. Na niebie ani chmurki, słonko wręcz oślepiało, efektem tego wróciliśmy szczęśliwi i pięknie opaleni z nowymi pomysłami, z nowymi marzeniami i planami na kolejny wspólny wyjazd w Tatry


Aneta Kaniut – Matula

.
Kategorie
Wspinaczka

Gerlach – 06-07.08.2016 r.

Gerlach zdobyty Fundacja 4 Kontynenty

Wyprawę na Gerlach zaplanowaliśmy dość spontanicznie, nie żebyśmy nigdy o nim nie myśleli ale pomysł wyjazdu nastąpił błyskawicznie. Wiedząc, że chcemy potrenować jeszcze wspinaczkę i zjazdy na linie, postanowiliśmy wejść na najwyższy szczyt Tatr drogą Martina. Niestety całej tzw.

Martinki nie udało się nam zaplanować ponieważ droga tamtędy jest bardzo długa (idąc z Tatrzańskiej Polanki jak my) i nie chcieliśmy schodzić po zmroku. Większość ludzi wybierających Martinkę nocuje w Śląskim Domu ( za jedyne 1000zł za pokój 2 os. nota bene :D) albo też nielegalnie nocuje pod chmurką.

My jednak postanowiliśmy „wbić” się na Martinkę idąc od Wałowego Żlebu na Przełęcz Tetmajera. Pomysł okazał się być świetny poza drobnym szczegółem…

Szukając wejścia na żleb krążyliśmy trochę (jakąś godzinę), by je znaleźć, nie było ono jednoznaczne!

Po dwóch wcześniej nieudanych próbach i straceniu czasu znaleźliśmy wreszcie coś, co mogło być miejscem którego szukamy 😛 Krzysiek prowadził, tutaj już poruszaliśmy się w kaskach i z asekuracją lotną. Wałowy Żleb to bardzo niepewne i nieprzyjazne miejsce, wszystko na czym się stanie i czego złapie jest ruchome, spadające kamienie (tzw. telewizory – jak powiedzieli nam napotkani po drodze Czesi). Schodzący w dół i mijający nas Polacy żartobliwie mnie ostrzegali, że tutaj czego się użyje trzeba odłożyć (mieli na myśli kamień lub skałkę, której się łapaliśmy by wspiąć się wyżej). Wielokrotnie zdarzało się nam złapać skały na której chcieliśmy się podciągnąć a ona zwyczajnie zostawała w ręce, trzeba było się tutaj poruszać naprawdę bardzo czujnie!

Po wejściu na słynną Przełęcz Tetmajera dopiero ukazały się nam fantastyczne widoki, ekspozycja w tym miejscu i później na grani aż do szczytu jest tutaj naprawdę ogromna, robi wrażenie. Z tego miejsca już samą granią na szczyt Gerlacha zostaje jakieś 30 min. przyjemnej wspinaczki. Na szczycie robi kilka zdjęć, wpisujemy się do księgi pamiątkowej wyjętej z metalowej skrzynki, odpoczywamy i podziwiamy widoki jakieś pół godzinki i wracamy już inną drogą, Batyżowieckim Żlebem, doganiamy Czechów spotkanych na szczycie, dogadujemy się z nimi i wykonujemy kilka zjazdów po linie w dół (pierwsza lina 30m nasz a potem tyle samo na linie Czechów). Normalnie tutaj zjazdów nie trzeba tutaj robić, są klamry na pionowej ścianie po których można zejść, nam jednak przydał się trening a i szybciej pokonaliśmy tę odległość od tych, którzy zdecydowali się schodzić. Docieramy do Doliny Batyżowieckiej i na dół do Tatrzańskiej Polanki, na parkingu jednak jesteśmy dość późno bo ok. godziny 21.40, w drodze powrotnej robiliśmy jednak kilka postojów na zdjęcie uprzęży, nalanie wody z rzeki (bo już nam się skończyła), zjedzenie czegoś, wyjęcie czołówek, cieplejszych ciuchów i tak nam zeszło 🙂

Aneta Kaniut – Matula
Kategorie
Trekking

Ciemniak zimową porą – 05-07.02.2016 r.

Zimowe wyjście w góry

Z 4 kierunków Polski, pod gwiaździstym niebem Tatr, kierując się w stronę schroniska Ornak. Tak zaczęło się dnia 5 lutego 2016 nasze kolejne spotkanie z górami. Tym razem naszym celem był szczyt Ciemniak 2096 m n.p.m. Pogoda znowu nam dopisała, Tatry po raz kolejny ukazały swój zimowy urok. Szlak na Ciemniak wymagał od nas dużego wysiłku ze względu na zalegający śnieg i licznie kryjące się pod śniegiem oblodzenia. Razem krok po kroku, minuta po minucie osiągnęliśmy swój cel.
Po chwilach spędzonych na szczycie Ciemniaka i zrobieniu fotek przyszedł czas powrotu. Pogoda powoli się zmieniała i wiatr nabierał na sile. W promieniach zachodzącego słońca opuszczaliśmy masyw Czerwonych Wierchów . Część z nas ostanie metry szlaku pokonywała już w nocnej scenerii . Znowu gwiazdy nad nami Orion wzbijał się nad horyzont.
Dla wielu z nas było to pierwsze zimowe wejście powyżej 2000 m, zdobyte doświadczenie przyda się już wkrótce na kolejnych górskich wyprawach z grupą 4 kontynenty.
Kategorie
Trekking

Tatry Zachodnie – 22-24.01.2016 r.

4 kontynenty

Dnia 22-24 stycznia wraz z ekipą 4 Kontynenty wybraliśmy się w Tatry Zachodnie na mały trekking oraz integrację. Trasa jaką zaproponowałam miała być bezpieczna, łatwa, przyjemna a zarazem pouczająca 🙂

Żeby nie tracić czasu i wystarczająco wcześnie rano wyjść w góry postanowiłam, że pojedziemy już w piątek by wieczorem zakwaterować się w schronisku na Polanie Chochołowskiej. Tak też zrobiliśmy. Tego wieczora był spory mróz bo ok -20st. Nam to jednak zupełnie nie przeszkadzało, atmosfera była na tyle gorąca że nas rozgrzewała. Trasa do schroniska z parkingu na Siwej Polanie wynosiła jakieś 6,5 km, tak ochoczo maszerowaliśmy (z ciężkimi plecakami) że ta dość długa droga bardzo szybciutko nam zleciała a szybkim marszem i żartami tak się rozgrzaliśmy, że nawet nie czuliśmy jak niska temperatura powietrza była. Po zakwaterowaniu w schronisku godzinne pogaduchy, poznanie wszystkich uczestników, ustalenie planu na kolejny dzień oraz godziny wymarszu w góry. w sobotę rano spotkaliśmy się już na śniadanku i ok 9.15 wyruszyliśmy by zdobyć trzy szczyty jakie zaplanowałam grupie 4 kontynenty. Pogoda dopisywała fantastycznie! Pełne słonko i niewielki mrozik bo ok -7st.

Plan był następujący: kolejno – Szczyt Grześ 1653m n.p.m, Rakoń 1879m n.p.m oraz najwyższy z nich – Wołowiec 2064m n.p.m.W czasie drogi rozmowa jak posługujemy się i chodzimy w rakach by sobie i komuś krzywdy nie zrobić (nie wszyscy mieli okazję wcześniej w nich chodzić) oraz opisowo jak w razie potrzeby korzystamy z czekana gdyby zaszła taka konieczność (śniegu niestety mieliśmy zbyt mało na trening hamowania czekanem). Cała trasa zaplanowana była tak by powrócić do schroniska przed zachodem słońca i tak też się udało. Szliśmy zaskakująco dobrym tempem, co bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło wiedząc że nie wszyscy chodzą po górach. Dobre nastroje i humory nie opuszczały nas pomimo iż od wejścia na Rakoń zaczął wiać dość silny i mroźny wiatr, który sprawił że zaczęliśmy opatulać swoje twarze maskami, szalami i tym co tylko mieliśmy. Gdy na chwilę wiatr ucichł nasze zmarznięte ręce i twarze ogrzewało słoneczko. Wejście na Wołowiec to było prawdziwe wyzwanie dla tych o nieco słabszej kondycji. Nie zostawiliśmy jednak nikogo samego. Bartek prowadził grupę do góry a ja i Krzysiek zamykaliśmy ekipę by mieć pewność, że jesteśmy wszyscy. Na szczycie stanęliśmy wszyscy około godziny 13.00 robiąc pamiątkowe zdjęcia. Wołowiec dla niektórych uczestników wyjazdu był pierwszym dwutysięcznikiem zdobytym zimą a dla niektórych w ogóle pierwszym szczytem powyżej 1600m n.p.m na jakim byli. Tym większa radość wszystkich nas rozpierała. W cudownych nastrojach i żartami zeszliśmy do schroniska na przepyszny obiadek. Wieczorkiem przy herbatce spotkaliśmy się w kuchni turystycznej (jak poprzednio) i opowiadaliśmy sobie wzajemnie o swoich odczuciach, radości i dumie. Niby nic a zarazem tak
wiele :)Jako, że w niedzielę pogoda nam się nieco pogorszyła a i wiedząc o Pucharze Świata w Zakopanem, postanowiliśmy z Krzyśkiem i Bartkiem zrobić krótszą trasę niż było wstępne (do zmodyfikowania) założenie. Pakując swoje plecaki (wszystko z czym przyszliśmy) poszliśmy na Trzydniowiański Wierch – 1758m n.p.m. Potraktowaliśmy chodzenie z ciężkim plecakiem jako trening przed jakimiś poważniejszymi górami w przyszłości (niektórzy w grupie planują Mont Blanc w tym roku). Szlak na Trzydniowiański Wierch był miejscami mniej przetarty, szło się momentami ciężej niż na sporo wyższy Wołowiec ale to głównie za sprawą długiej ścieżki przez las i mgły w której nie mogliśmy podziwiać widoczków naszych przepięknych Tatr. Po zejściu na parking szybki obiadek, rozmowy na temat tras, weekendu itd. Wyjazd wszystkim się podobał, prawie wszyscy jesteśmy zgodni… Więcej tak udanych weekendów i więcej takich wspólnych wyjazdów!!!Dziękuję wszystkim za uczestnictwo w wyjeździe, Mariuszowi za danie mi możliwości bym mogła Wam taki piękny trekk zorganizować i dziękuję za te wszystkie uśmiechnięte, szczęśliwe buzie. Jesteście the best, z Wami na koniec świata! Mam nadzieję, że moja relacja Wam się spodobała przynajmniej w połowie tak jak nasz wspaniały weekend. Do kolejnego wyjazdu .

Aneta Kaniut – Matula